خانه ایرانی دروازه غار

گاهی در خلوت خودم فکر میکنم به کلماتی که در عین سادگی، دروازه ای به دنیایی بی انتها هستند، کلماتی چون:

خوشبختی ... برای کودکی که 10 ساعت از روز را در بازار میوه فروشی کارمی کند در داشتن دفتر نقاشی و مداد رنگی خلاصه شده ، و برای من در دیدن لبخندی که مدتها از لبانش رخت بر بسته بود...
امید ... برای نوجوانی باز مانده از تحصیل که نوجوانی خودرا در تمیز نگه داشتن مغازه صاحب کار خود جست و جو می کند، تنها و تنها شنیدن خبرآموزش و سواد آموزی است ، و برای من دیدن اشک های شوقی که با پاکی آن می توان بسیاری از سیاهی های تبعضات جامعه را پاک نمود ...
شادیی ... برای کودکی به سن 8 سال و به بزرگیه یک جوان، در شنیدن صدای ساز و موسیقی خلاصه شده که یادآوری بر دوران کودکی اوست، دورانی که در پس اجبار زمانه رفته رفته رنگ و رخسارخود را از دست داده، و برای من لمس شیطنتهای کودکانه ایسیت که در پشت چهره ای معصوم پنهان شده و در حال شکوفا شدن است...
و اما تعهد... واژه ای که برای من تعریف شده، برای کسانی تعریف شده که امید را در نگاه معصوم کودکان دیدند، کودکانی که دستانشان توان بازپس گیری روزگار کودکانه خود را ندارد، کودکانی که بزرگ شدند بی کودکی، و من متعهدم به بازگرداندن لبخندهای کودکانه، به بازی های کودکانه، به دنیای این روزهای فرزندان سرزمینم...

واحد روابط عمومی جمعیت امام علی شیراز