سر تمرین بچه ها که رفتم خیلی تغییر کرده بودن.
سالهای گذشته بچه تر بودن، اذیت میکردن، دعوا میکردن، تمرینو جدی نمیگرفتن ولی امسال فرق داشت.بچه ها با امید و انگیزه تمرین میکردند ، نگران حریفا بودن، با مربی همکاری میکردن و نگران بودن آسیب نبینن و آسیب نزنن.
آخر تمرین که شد تو حرف و بحث یکیشون گفت : بلوچستانیا چطور با لباس پاره و دمپایی تمرین میکنن ، وانقدر فوتبالشون خوبه ؟ اونم توی کوه و روی سنگ و خاک!
و یک لحظه همه‌شون ساکت شدند...
خیلی برام عجیب بود که با وجود سختیای خودشون ولی بلوچستان‌رو فراموش نکردن.
