این متن یک مرثیه نیست؛ که این سرزمین از مرثیه خسته است. این متن حتی دیگر نقدی هم بر ارگان های مسئول نیست، که گوش شنوایی نیست. این متن تنها در پی تذکر ضرورتی بدیهی است و آن، ضرورت حفاظت از جان آدمیان است، خصوص کودکان و به ویژه در محیط مدرسه. حتی اگر در کشور ما، حساسیت به حرمت حیات رو به زوال باشد.
حادثه تلخ خاش بار دیگر نشان داد که فراهم آمدن محلی ایمن برای تحصیل فرزندانمان حالا دیگر در میان فهرستِ بلندبالایِ آرزوهای بزرگ و دست نیافتنی ملت ما قرار گرفته است. روز به روز درس خواندن هزینه اش سنگین‌تر می شود؛ حالا دیگر گویا به غیر از پرداخت شهریه های نوظهور در این سالها، "پرداختِ جان" نیز به هزینه های تحصیل کودکان سرزمینمان تبدیل شده است و هنوز هم در فقدان استاندارد و ایمنی اماکن آموزشی، هزینه حفظ جان انسان ها را افراد فداکار باید از جان خود بپردازند.
