خانه ایرانی دروازه غار

از تمامی دوستانی که تمایل به همکاری در برگزاری این جشن دارند، دعوت می نماییم که در این جلسه حضور بهم رسانند.

جهت کسب اطلاعات بیشتر می توانید با این شماره ها تماس بگیرید:  55603436، 55154165

شاید امروز بسیاری از محله های شهر و کشورمان در اسارت فقر و اعتیاد باشند، اما دلیلی ندارد که فریاد بیزاری خود را از گوش دیو افیون دریغ کنیم و ایستادگی مان را به رخ این یزید زمان نکشیم..

از یادمان نرود که حسین و یارانش یک بار در کربلا جان سپردند و تا امروز با پیامشان جاویدند. "نیایش عاشقان" فرصتی است برای به یادگار گذاشتن پیامی بزرگ. پیامی که سال ها پس از ما نیز زنده خواهد بود.

آری! حتی در اسارت هم می توان آزاد بود!

پس در محله ای که از اعتیاد و فقر به سوگ سیاه نشسته، برای نیایشی سپید، گرد هم می آییم...

به امید خدا، این همبستگی، آغاز تغییری پر برکت خواهد بود.

(نیایش عاشقان - محله شوش - سال91 )

پریروز رفته بودم توی محل که زینب را دیدم. گفت: «خانوم! می خوام بکشمت!» گفتم: «بکش خاله.»
یه دفعه محکم بغلم کرد! با خودم گفتم: «زینب، میشه هر روز منو بکشی خاله! کشتن تو عینه زنده کردنه»
این هفته سه شنبه که بچه های خونه علم را برده بودیم اردو، زینب هم باهامون اومد. یه مدت طولانی از آخرین باری که به خونه علم اومده بود می گذشت.
راستی امروز دوباره خودش اومد خونه علم. یه نیایش کوچیک داشتیم و بعد همه با هم دعا کردیم. زینب هم دعا کرد... دعا کرد که باباش اعتیادش را ترک کنه... پر از بغض بود.
یاد نیایش عاشقان افتادم... شبی که همه بچه های دانشجوی جمعیت توی پارک محله دروازه غار جمع شدیم و دعا کردیم. یاد نمازی که خوندیم افتادم و یاد بچه هایی که اون شب کنارمون بودن...
اون شب صدیقه بود که پیش ما بود و دوباره به خونه علم برگشت و امروز زینب دوباره کنارمون برگشته...
خدایا، به راستی که معجزه حضور تو، در لحظه لحظه بودن کنار این بچه ها برای ما معنی پیدا کرده... به راستی که تو در چشمان همین کودکان نشسته ای و به ما می نگری.

امروز که لبخند خدا را بر لبان زیبایتان، و کارنامه قبولی مدرسه با بهترین نمرات را در دستان کوچکتان می بینم، چشم به روزنامه دیواری زیبایی که شما فرزندان خانه علم دروازه غار با عشق ساخته اید می دوزم، به یاد روزهای نه چندان دور گذشته می افتم و تنها خدای خودم را سپاس می گزارم؛ خدای این خانه را، خدای این محله را، خدای این شهر را، خدای این سرزمین را، خدای جمعیت امام علی خودمان را که در خانه های کودکان این سرزمین یافته ایمش...
و به یاد این جمله می افتم که خداوند هیچگاه کسی را تنها نمی گذارد. کافی است از خواب خود برخیزی و به دستان خویش بنگری و از خود برون آیی تا او را به تمامی و کمال شاهد باشی.
دختران عزیزمان، شما دلیلی هستید روشن، برای اینکه می شود این سرزمین را با دستان خودمان بسازیم. و نیز دلیلی برای ادامه این راه...
هنوز راه طولانی در پیش است، اما ایمان داریم که این راه به خانه خورشید می رسد.