خانه ایرانی دروازه غار

در سال 88 در طرح "کوچه گردان عاشق" یکی از دختر هایی که چند سال تحت پوشش حمایت جمعیت بود، رفت روی سن و داستان زندگیش را گفت ، که در محله خاک سفید در یک خانواده معتاد به دنیا اومده  و اینکه امکان تحصیل نداشته و همیشه در این آرزو بوده که روزی درس بخواند و وارد دانشگاه شود. "مینا" گفته بود که: «من همه این سال ها دلم می خواست که به بچه های دیگر محله هم کمک بشود.» او خواست که همه کفش های آهنین بپوشن و به اون بچه ها کمک کنن. طرحی شروع شد به نام طرح "کودکان بی کتاب" که اسم طرح هم توسط خود مینا انتخاب شد. طرح از خاک سفید شروع شد محله ای که تعدادی بچه به دلیل بسیاری از مشکلات و مسائل از رفتن به مدرسه محروم بودند ، فضایی باید فراهم می شد که موانع درس خواندن آن ها از بین برده شود. مشکلات آنها نداشتن شناسنامه ، داشتن خانواده معتاد ، کار کردن اجباری و ... بود. شناسایی های اولیه انجام شد و امروز در حدود 60 کودک به صورت منظم در خاک سفید درس می خوانند که 25 کودک در مدرسه ثبت نام شده اند و 31 نفر دیگر شناسنامه گرفته اند.

از همان تابستان سال 88 فعالیتهای دروازه غار نیز شروع شد .

معضل بزرگ این محله اعتیاد است ، طرح های شام عیاران و فاطیما، یلدا در کوچه های فقر، هفت سین برکت، محله سازی، پیام مهر و ... طرح هایی بودند که در راستای فعالیت های جمعیت محله دروازه غار اجرا شدند. هدف اول دروازه غار کمک به معتادین بود اما با گذشت زمان بچه ها مورد توجه بیشتری قرار گرفتند و برنامه هایی برای شناسایی آنها مثل برگزاری جشن ها و مراسم های مختلف انجام شد. در سال 89 نیز گزارشی جامع از فعالیتها و شناسایی ها ارائه شد که بر روی وبلاگ خانه علم دروازه غار قابل دانلود است. فعالیت ها از تمرکز بر امدادرسانی به معتادین به یاری کودکان محله کشیده شد و ما برای آنها جشن ها و مراسمی چون هفت سین برکت، یلدا و .. برگزار کردیم. در همین سال با توجه به وجود کودکان بدون شناسنامه و محروم از تحصیل به فکر اجرای طرح کودکان بی کتاب در دروازه غار افتادیم زیرا تعداد زیادی از بچه هایی را یافتیم که به مدرسه نمی رفتند تنها به این دلیل که شناسنامه ندارند.

هدف اصلی چنین بود که بچه ها تحصیلات ابتدایی را بگذرانند و با سواد شوند. حتی اگر بچه ای فقط یک روز به خانه علم بیاید ما به هدفمان نزدیک می شویم. خانه علم مسجدی برای کودکان و حتی خودمان است. بوده اند بچه هایی که به اینجا آمده اند و با خانه علم احساس نزدیکی کرده اند و به طریقی اینجا را قبول داشته و دارند.

کودک شهرمان با تو از زندگیش می گوید.

وقتی رفتم جلوی در کلاس و صدایش زدم که بیا بابات اومده، ترس و غمی در چشمان معصومش نشست. دلیل ترسش را وقتی فهمیدم که پشت در پناه گرفته بود و جلو نمی رفت. پدرش گفت:چرا اونجا ایستادی، بیا کارت دارم . 

و او به آرامی جواب داد: میخوای بزنی؟! گفت:نه! گوشی منو تو برداشتی؟ بده میخوام برم کار دارم.در همین حین به بیرون حیاط نگاهی انداختم، زنی جوان با ظاهری غیرمعمول منتظر ایستاده بود. پدرش دوباره گفت گوشیمو بده میخوام برم. او در حالی که داشت از جیبش گوشی را بیرون می آورد گفت:بابا وایسا منم بیام. کجا میری؟ پدرش گوشی را گرفت و رفت. 

و او به دنبال پدرش صدا میزد: بابا... بابا... کجا میری؟ وایسا منم بیام. پدرش وسط کوچه ایستاد و با عصبانیت حرفهایی به او زد و گفت که اگر دنبالش برود او را کتک میزند.

این روزها با فهم و غیرتی بیشتر از سنش همه دغدغه اش این شده تا بفهمد پدرش پولی را که مادرش با زحمت از کار کردن در خانه های مردم به دست می آورد کجا میبرد و برای چه چیزی یا چه کسی خرج میکند.

چقدر کودکانه و معصوم برای آگاه کردن پدرش دارد تلاش میکند. 

واقعا این چیست که برای پدرش مهمتر از گرسنگی و تنهایی او و دو خواهر دیگرش و مادرشان شده است و کودکی ده ساله را مجبور به سر درآوردن از مسائلی کرده است که ...،....! هر روز او را پژمرده تر میکند.

خدایا یاریمان کن تا کودکان شهرمان را از سیاهی و شر افیون نجات داده و به تو پناهشان دهیم....

تو جمعیت که اومدم فهمیدم جاهایی مثل دروازه غار و خاکسفید وجود داره. واقعا ممنونم از بچه هایی که نشونم دادن چندتا محله و خیابون او نطرف تر داره چی می گذره. دلم خوش بود که حتما فقط تهران اینقدر وضعیت حاد داره به خاطر مهاجرپذیری زیادش و ... این طور حاشیه نشینی های معضل خیز داره و فکر می کردم شهرهای دیگه معضل اعتیادشون این جوری نیست. چه ساده دلانه...

ولی این چند وقت شنیدن از محله هایی مثل حصه تو اصفهان یا شنیدن از محله ی بیات شیراز که چیزایی که ازش شنیدم از دروازه غار نشنیده بودم... داغ دل رو داغ تر می کنه.

اگر من به داد همسایه ی خودم نرسم، دو روز دیگه خودم تو دروازه غار ها و بیات ها و حصه ها زندگی خواهم کرد... 

اگر نگم و نشنوم که هیچ وقت نمی فهمم کجا باید باشم، که کجا یه بچه منتظره. اگه نباشیم که کودکان شهرهامون از دست می رن...

وقتی یه بار لبخند بچه هایی مثل سولماز و سونیا رو ببینم، دیگه دنیایی را با نشستن کنار اون بچه ها و پابه پاشون قدم برداشتن و دیدن رشد سلامتشون عوض نمی کنم.

چه ساده می شه انسانی رو نجات داد اگر دست به دست هم بدیم.

طراوت؛ مربی مهد خانه علم

دیروز که تو خونه علم بودم مربی تیم فوتبال بهم زنگ زد و در مورد تیم کلی صحبت کرد ...میگفت روز اول بچه ها سر توپ و گرفتن نوبت بازی با هم دعوا داشتن و به سختی میشد بینشون انضباط و احترام گذاشتن به همدیگر رو ایجاد کرد ولی الان باور کردنی نیست همون بچه ها اون قدر تغییر کردن که خودشون مدافع نظم و ادبن کلی باهم رفیق شدن وبه تعدادی از بچه هایی که تازه عضو تیم شدن تاکید می کنن که اینجا فرق میکنه ،نباید به هم بی احترامی کنیم......باید توی تیم نظم رو رعایت کنیم....شعفی که تو صداش بود نوید یه اتفاق زیبای دیگرو میداد ... تولد مهر در بین بچه های تیم و صمیمیت و همدلی بینشون دعوت دوباره ماست به رفتن و تردید نکردن و ایمان داشتن ....این اتفاقا درست مثل چراغین که با نورشون حقیقت مسیر رو برات یاد اور میشن و تلنگری اند بر تمام تردید ها و شک های ما.....

وبسایت قانون: خبر تکان دهنده از کودکان دروازه غار

پایگاه اطلاع رسانی لقمه: جشن روز جهانی کودک

وبسایت خبر فارسی: در خانه علم دروازه‌غار چه می گذرد؟

پایگاه خبری تحلیلی پارسینه: در خانه علم دروازه غار چه می گذرد؟

وبسایت خبری تحلیلی تحریر آنلاین: در خانه علم دروازه غار چه می گذرد؟

پایگاه خبری تحلیلی صراط نیوز: بچه های کار زندگی کودکانه‌شان چگونه است؟

وبسایت فصل تازه: در دروازه ‌غار چه می‌گذرد؟

روزنامه شاپرک: برای حمایت از کودکان کار

وبسایت بالاترین: خانه علم محله دروازه غار تهران؛ خانه ای برای تحصیل کودکان کار محروم از تحصیل

خبرگزاری مهر: نمایشگاه نقاشی زهره شریفی به نفع کودکان کار خانه علم دروازه غار

وبسایت ایران شناسی و فرهنگ: خانه علم محله دروازه غار تهران؛ خانه ای برای تحصیل کودکان کار محروم از تحصیل